அபாய கட்டத்தில் இந்திய அஞ்சல் நிலையங்கள்!

சமீபத்திய ஜூனியர் விகடன் 31.01.2011 இதழில் 'அபாய கட்டத்தில் அஞ்சல் நிலையங்கள்!' என்ற தலைப்பில் ஒரு கட்டுரை படித்தேன். அதிலிருந்து சில கருத்துக்களும் (அப்படியே) என் அபிப்பிராயங்களும் இங்கே பகிர்ந்து கொள்கிறேன். 


'இந்திய அஞ்சல் துறையின் 247 ஆண்டு வரலாற்றில், மிக மோசமான தருணம் இது. அமெரிக்க நிறுவனத்தின் ஆலோசனையை ஏற்கிறோம் என்ற பெயரில், தபால் நிலையங்களின் எண்ணிக்​கையை படிப்படியாகக் குறைத்து, அஞ்சல் துறையை ஒட்டுமொத்தமாக மூடும் பாதையைத் நோக்கிச் செல்கிறது, மத்திய அரசு. 


இந்தியாவில் இப்போது 1,57,979 தபால் நிலையங்கள் இயங்குகின்றன. இவற்றில் கிராமங்களில் உள்ள நிலையங்களின் எண்ணிக்கை மட்டும் 1,39,182. கிட்டத்தட்ட 4,75,000 ஊழியர்கள் வேலை செய்கின்றனர். ஒரு தபால் நிலையம் சராசரியாக 7,716 பேருக்கு சேவை செய்வதாகக் கூறுகிறது, இந்திய அஞ்சல் துறையின் ஆண்டு அறிக்கை!'


'அடிப்படை வியாபாரக் கட்டமைப்பில் கொஞ்சம்கூட அக்கறை காட்டாத அஞ்சல் துறை, வருவாயைப் பெருக்கத் தங்கக் காசு தொடங்கி தீபாவளி பட்டாசு வரை விற்பனை செய்கிறது. உலகின் முன்னோடி நிறுவனம் என்ற பெருமையை மறந்து, அமெரிக்காவின் 'மெக்கின்ஸே’ நிறுவனத்திடம் ஆலோசனை கேட்கிறது இந்திய அஞ்சல் நிறுவனம்'.



'மெக்கின்ஸே’ கொடுத்து இருக்கும் பரிந்துரைகளில் முக்கியமானவை இதுதான். நகர்ப் புறங்களில் உள்ள 9,797 அஞ்சலகங்களை மூடுவது. விரைவு அஞ்சல் மையங்களின் எண்ணிக்கையை 315-ல் இருந்து 89-ஆக குறைப்பது. அஞ்சலகச் சேவையின் முக்கிய ஆதாரமான ரயில்வே மெயில் சேவை மையங்கள் எண்ணிக்கையை 421-ல் இருந்து 84 ஆகக் குறைப்பது போன்றவைதான். இந்த செயல்பாடுகளைப் பார்த்தால், படிப்படியாக அஞ்சலகங்களை மூடி அஞ்சல் சேவையில் இருந்து அரசு விடுபட நினைக்கிறது என்றுதான் தோன்றுகிறது.
இந்தப் பரிந்துரையை அமலாக்கக் கூடாது என வலியுறுத்தி தொடர் போராட்டம் நடத்த அஞ்சல் துறை ஊழியர்கள் தயாராகி வருகின்றனர். ''எந்தப் போராட்டத்துக்கும் இல்லாத முக்கியத்துவம் எங்கள் போராட்டத்துக்கு உண்டு. ஊழியர்கள் நலனுக்கான போராட்டம் அல்ல, எங்கள் துறையைக் காப்பாற்றும் உரிமைப் போராட்டம்!'' என்கிறார்கள் ஊழியர்கள்.
கூரியர் நிறுவனங்களிடம் இருந்து வெற்றி சூட்சுமத்தைக் கற்றுக்கொவதற்கு பதிலாக, கூரியர் நிறுவனங்களிடம் அஞ்சல் துறையை முழுமையாக ஒப்படைக்கும் வண்ணம், இந்தத் துறையில் இருந்தே அரசு வெளியேறுவதைப் பார்த்தால், என்னமோ நடக்குது... மர்மமாக இருக்குது!'




இனி என் கருத்து:


தற்போது சுமார் நாற்பது அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட வயதினரைக் கேட்டால் நான் சொல்லப் போகும் தகவமைவு (சூழ் நிலை) புரியும், அது ஒரு மலரும் நினைவாக என்றுமே காலத்தாலழியாத நினைவாகத் தெரியும். 


தமிழ்னாட்டிலிருந்து வெளியே (வெளி நாடு உள்பட) பஞ்சம் பிழைக்கச் சென்றவர்கள் தத்தம் குடும்பத்தினருக்கும் உறவினர்களுக்கும் தபால் அனுப்புவார்கள் (அஞ்சலட்டை, உள்னாட்டுத் தபால் மற்றும் 30 அல்லது 50 காசு உறை இத்யாதி), அப்படி வரும் தபால்களை வீட்டுவாசலில் வழிமேல் விழிவைத்துக் காத்திருந்தோர் பல கோடி. ஈ மெயில், செல்போன், எஸ்.எம்.எஸ் இத்யாதி வசதிகள் வந்துவிட்ட இந்தக் காலத்தோடு ஒப்பு நோக்கின், தற்போதைய நிலவரம் தெரியாது, அப்பொழுதெல்லாம் ஒரு நாளைக்கு இருவேளை டெலிவரி உண்டு, பதிவுத் தபாலும் பண அஞ்சலும் இரண்டாவது தவணையில்தான் வரும். 


அப்போதெல்லாம் தபால்காரர் (ஆணோ பெண்ணோ) அடுத்தத் தெருவில் வந்தாலும் முன்கூட்டியே சென்று வாங்கிக் கொள்ள நினைத்தாலும் பெரும்பாலும் அவர் மறுத்துவிடுவார். 'வீட்டுக்குப் போங்க, அங்கேதான் வருகிறேனே?' என்பார். அதோடு, அன்றெல்லாம் தபால்காரர் என்பவர் ஒவ்வொருவருக்கும் தத்தம் குடும்ப அங்கத்தினர் போல் நம் வீட்டு நல்லது கெட்டது விழாக்களுக்கு பரஸ்பர அழைப்பிதழ் தந்து குசலம் விசாரித்து வாடிக்கையாளர் ‍ மற்றும் சேவை செய்பவர் என்கிற வித்தியாசமின்றி ஒரு வித பரவசம் உண்டாக்கும் அன்னியோன்யம் இருக்கும். 


ஹூம், இதை எல்லாம் நினைத்துப் பார்த்தால், நம் அடுத்தத் தலைமுறையினருக்கு இப்படிப்பட்ட சமூகப் பரிமாணங்களையே அவர்களுக்குத் தெரியாது, சொல்லியும் புரிய வைக்க முடியாது, கமல் சொல்வது மாதிரி (பம்மல் கே.சம்பந்தம் திரைப்படம் என்று நினைவு) இதெல்லாம் ஆராயக் கூடாது, அனுபவிக்கணும், அப்போதுதான் அதன் நெளிவு சுளிவுகளும் வேதனைகளும் புரியும். 


மும்பை டி.என். ரோட்டிலும் பல்லார்ட் எஸ்டேட் போன்ற பழைய பாரம்பரியக் கட்டிடங்கள், சென்னை பாரீஸ் கார்னர் பாரம்பரியக் கட்டிடங்கள், சின்னங்கள், சென்னை சென்ட்ரல் ஸ்டேஷன், எழும்பூர் ஸ்டேஷன், பழைய ஸ்பென்சர் கட்டிடம் (அண்ணா சாலை) இத்யாதி ஒரே இரவில் இடித்து (அல்லது இடிந்து) தரை மட்டமானால் சென்னை வாழ் நடுத்தர மற்றும் முன் தலைமுறையினருக்கு ஒரு வித மனோ வேதனை பற்றுமே (ஏக்கத்தோடு கூட), அது போன்ற ஒரு உணர்வுதான் எனக்கு தோன்றுகிறது, இந்திய அஞ்சலகத் துறை இழுத்துமூடப்படும் என்கிற தகவல் படிக்கும்போது. கண்ணீர் வருகிறதைய்யா? 


என்று தணியும் இந்த அன்னிய மோகம்? என்று தணியும் இந்த பன்னாட்டினரிடம் அடிமைப்படும் கையாலாகாத்தனம்? என்று தணியும் இந்த 'பரங்கியர் சொன்னாலும் செய்தாலும் எல்லாமுமே சரி, நம்மவர் செய்தால், சொன்னால் எட்டிக்காயாகக் கசக்கிறதே' என்கிற மனோபாவம்?


டெலிவரி செய்யாத பாஸ்போர்ட் மற்றும் கடிதங்கள் குப்பையில் - அந்த ஆவணங்களிலும் தபால்களிலும் எத்தனை எத்தனை பேர்களின் தலையெழுத்து மாறும் (படிப்பு, வேலைவாய்ப்பு, இத்யாதி!!) வாய்ப்புகள் ஒளிந்திருந்ததோ? இந்தியாவில் மட்டும்தான் இதுபோல் அராஜகங்கள் - அதுவும் அரசுத்துறையில் பணிபுரிபவர்கள் மூலம், பணிபுரிபவர்களால் - அரங்கேறும், வெட்கக்கேடு!! சில பல சொந்தச் சூழ்னிலைகளால் வெளி நாட்டு வேலை வாய்ப்பு வந்து, பின் உதறி, பிற்காலத்தில் மறுவாய்ப்பு வந்து லபக்கென்று வாய்ப்பைப் பயன்படுத்தி வாழ்க்கையில் கஷ்டப்பட்டு முன்னேறியோர் 'போச்சுடா, தப்பித்தோம்!!' என்று பெருமூச்சு விடுவார்கள்.



இதே ஜூ.வி. இதழில் வேறு ஒரு கட்டுரையில் மாவட்ட ஆட்சியர் சகாயம் கூறியதாக ஒரு தகவல் வந்திருந்தது; அது அப்படியே இந்திய அஞ்சல் துறை விஷயத்திலும் முற்றிலும் சாலப் பொருந்துகிறது. 


சகாயம் சொன்ன சிறிய கதை உதாரணம்:

'ஜெல்லி மீன், நத்தையைச் சாப்பிடும். அப்போது தன் ஓட்டுக்குள் புகுந்துகொள்ளும் நத்தை, ஜெல்லி மீனின் வயிற்றுக்குள் போனதும் மெள்ள வெளிவந்து, ஜெல்லி மீனின் வயிற்றைக் கடித்து அதைக் கொன்று விட்டு வெளியேறுமாம். இன்றைய தேதியில் ஊழலும் லஞ்சமும் இந்த நத்தையைப்போல, மெது வாக நம் தேசத்தில் நுழைந்து, அழிக்கிறது' - 


மாவட்ட ஆட்சியர் சகாயம் சொல்லிய கதை அப்படியே இந்திய அஞ்சலகத்துறை, பிராவிடன்ட் பண்ட், சிறு மற்றும் குறு வணிகத்துறையில் பன்னாட்டு முதலாளிகள் காட்டும் ஆர்வம், புற்றீசல் போல் பல துறைகளில் இந்த பன்னாட்டு மோகம் எப்படியெல்லாம் நம் இந்தியாவைச் சீரழிக்கப் புகுந்துள்ளது என்று புரிய வைக்கிறது. நன்றி திரு. சகாயம் இந்தத் தகவலைப் பகிர்ந்துகொண்டதற்கு.

ஏழ்மை ஒழிப்பு நாடகம்

இந்தியாவின் தற்போதைய அனைத்துப் பிரச்சினைகளையும் தீர்த்துவிட ஒரே வழி ஏழ்மையை ஒழிப்பதுதான். ஏழ்மையை எப்படி நீக்குவது? ஏழை என்று ஒருவன் இருக்கும்வரை ஏழ்மையை ஒழிக்க முடியாது. யார் இப்போது இந்தியாவில் உண்மையான ஏழை?

மகாத்மா காந்தி சொல்லியுள்ளது போல், இந்தியாவின் உயிர் நாடி கிராமங்களே. கிராமங்கள் முன்னேறாமல் இந்தியா முன்னேறும்? கிராமங்கள் முன்னேற ஏழை முன்னேற வேண்டும். கிராமங்களை நகரங்களாக்கிவிட்டால், ஏழை நகரவாசியாகிவிடுவான். ஏழை நகரவாசியாகிவிட்டால், அவனிடம் நிலம் இருக்காது. நிலம் இருந்தால்தானே அவன் உழவுத்தொழில் செய்து, வருமானம் பார்த்து, தன் குடும்பத்தினை முன்னேற்ற முடியும்?

உழவுத் தொழில் செய்ய இப்போது பற்பல பிரச்சினைகள். தண்ணீர் இல்லை, சரியான தரமான உரமில்லை, விதையில்லை, மின்வசதி இல்லை, எனவே உழவுத்தொழில் செய்ய முடியாது. அதனால் நிலம் தேவையில்லை. நிலத்தை விற்று அல்லது கான்கிரீட் வீடு கட்டிவிட்டால் வேறு தொழில் செய்யலாமென்றால், வேறு தொழில் செய்யப் பயிற்சி வேண்டும். அந்தப் பயிற்சி பெற பணம் வேண்டும். வேறு வழியின்றி நிலத்தை விற்கிறான், நகரம் நோக்கிப் பயணிக்கிறான். கிராமத்து ஏழை என்கிற நிலையிலிருந்து நகரத்து ஏழை என்கிற பதவி உயர்வினைப் பெறுகிறான்.

இப்படியாகத்தான் இங்கு இன்றைய இந்தியாவில் ஏழ்மை ஒழிப்பு என்கிற நாடகம் அரங்கேறி வருகிறது. யாரோ புண்ணியவான் (?) மனதில் தோன்றியதோ என்னவோ, ஏழையை ஒழித்து விட்டால் ஏழ்மையும் ஒழிந்தாற்போல்தானே? அதுதான் நம் நாட்டு அரசியல்வியாதிகளும் நிர்வாகத் துறையினரும் ஆட்சி அதிகார வர்க்கத்தினரும் தத்தம் திட்டங்களை வகுக்கிறார்கள்.

சமீபத்தில் ஒரு தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சியில் பார்த்த அல்லது கேட்டமாதிரி, ஏழை என்று ஒருவனை ஏழையாகவே வைத்திருந்தால்தான் ஏழ்மை ஒழிப்பு என்கிற நாடகத்தை இவர்கள் தொடர்ந்து நடத்த முடியும்?

இவர்கள் யோசித்து நிறைவேற்றுவது போல், ஏழைகளை பெருவாரியாக ஒழிதது, ஏழ்மையை ஒழித்துவிட்டதாக தம்பட்டமடித்துக் கொண்டால், ஜிடிபி உயரும், பின் ஜிஎன்பி உயரும், அதன்பின் விலைவாசிக் குறியீடு சாதகமாகக் காண்பிக்க முடியும் (உண்மைக்கு மாறாக).

India - Current State of Affairs

Talking and thinking about Current State of Affairs of and in India, I can only sum up this way. India or its Government-that-be on the day, has reached a level of highest saturation point where it can call itself into a state of ‘Nikamba’ in two scenarios:

1)      A head of family with 3-4 children all in their ages between 1-10 at the most; the spouse is illiterate and is only capable of handling the household chores and nothing else; she has no knowledge or courage to suggest any alternatives to the head of family, who himself knows nothing but doing petty jobs here and there; he has no technical skill set to improve himself to gain some knowledge of few craftsmanship or to do something to earn and so make a living for himself and support his family. Passers-by and the neighborhood including near and dear friends or relatives can only help  occasionally to feed the children at the most when their coffers are filled enough with some money so they can afford and think of helping this poor man. His self-respect stops him to go and ask for paisas from others leave-alone allow his spouse or children to go and beg for food. If someone helps, fine, else, he lives life like this. Whoever helps from the neighborhood, there is no guarantee or assurance that they are assisting with a whole-heart; there can be instances where the giver has some ulterior motives to make use of his poverty, they on one side feed his children and on other side, encourage or persuade his elder children (boys or girls, it does not matter) to indulge in anti-social activities; go and make friendship with anti-social elements, thus when time passes by, they become an irritant to the neighborhood and the society that they become thieves, or whatever they could become in not-so-obvious pattern. Now, who is to blame for this family’s state-of-affairs? Is it the Children to blame for becoming anti-social or the parent who is hapless too, in terms of financial strength? If end of the day, his house is robbed and whatever is left over, were also being taken away by thieves or robbers. Now, this family will be on the road, including the head and spouse, leave alone children, as they are already on the road.

2)      An impotent husband who cannot obviously keep his spouse happy and pleased. He is so capable to make money and justify his livelihood but his problem he cannot satisfy his wife’s desires and ambitions. When time passes, the lady ventures out for want of satisfying her urges and she indulges in sort of activities to keep herself happy, she does not listen to her husband’s words or does not bother about his opinion as well. The neighborhood takes advantage of this situation and exploits the lady’s potentials and end of the day she is the most-sought-after lady in that village. Later, due to age, lady thinks of returning home by then the husband already became insane and insolvent and lost all his wealth what he thought that would suffice to make a living for him and her; but now when she returns the chap cannot help, even if he is willing to pardon and take her home. Who is to blame here the lady or the husband?

In both scenarios above, it is the head of the family to be blamed, who reached a state of ‘Nikamb’ with no knowledge of what to do and how to address his problems and how to trouble-shoot? If he is wise enough, the first one could have learnt more craftsmanship or some kind of training to do some lawful business or self-style profession to make a decent living for his family and children; the second one could have taken a call at the beginning stages of his post-married life when he realized he cannot do much; he could have opted to divorce her legally and let her go freely as she may pleases. Now he did not do that at all, and the lady was the sufferer and indirectly he himself suffered and invited the public wrath.

This is what exactly is happening in current state of affairs in India. The powers-that-be do not want to admit their mistakes or that they are incapable of tackling the situation or save the people from such terrorist or extremist activities derived both from internal and external sources, it does not matter really of the origin here. As long as the govt. is not capable to stop such atrocities, it must step down honestly and give way to the others who are much more capable of handling the situation, instead of always claiming to be hapless, helpless and blaming the sources from across the border for all the internal occurrences affecting the socio-political well-being of the state.